Yetmişli yıllarda Ödemiş’te Özler, Zafer, Renk, Büyük ve İyi Sinema nasıl da dolar taşardı. Sinema önlerindeki tahta levhalar üzerinde elle yapılmış afişler ve filmden görüntülerin olduğu büyücek siyah beyaz fotoğrafları birer birer incelerdik. Çocukluk yıllarımda yaz akşamları sinema önlerinde alüminyum tepsi içine doldurduğum kavrulmuş ayçiçeklerini çay bardağı içine bir ölçü doldurur, eski kitap sayfalarından kopardığım yapraklardan yaptığım külahlara koyup yirmi beş kuruşa satardım. Bir de boş kâğıt külah verirdim çekirdek kabuklarını etrafa atmasınlar, çevreyi kirletmesin içine koysunlar diye. Sinemaya gelen öğretmenlerimden utanır gizlenirdim. Onlarsa kızaran yanaklarımı okşayarak benden çekirdek satın alırlardı. Yazlık sinemanın iki kanatlı kocaman kapıları kapandığında artık ışıklar sönmüş gazoz şişelerinin sesleri kesilmiş film başlamış olurdu. Ben karşıdaki Çukur Park’a geçer orada çekirdek satmaya devam ederdim. Parkın ortasındaki havuz üzerine sahne kurulurdu. Ses ve saz sanatçıları her akşam konserler verir, masalarda oturanlar izleyerek hem eğlenir hem de dinlenirlerdi. “Aileye mahsus” yerlerse ayrı idi. Oralarda bayansız gelen erkekler oturmazlardı. Çoğu kez çekirdek satmayı unutur, dikkatlice sahnedeki sanatçıları hayranlıkla izlerdim. Özellikle bağlama çalanlara dikkatlice bakardım. Onlar gibi çalabilmeyi nasıl da özenirdim. Hiç unutmam; naylon topu ortasından keser, mukavvadan bir kapak yapıp kargıdan da sap yapardım. Bağladığım tek tel ile “Fırat kenarında yüzen kayıklar” türküsünü çalmayı kendi kendime öğrenmiştim. Kendi yaptığım bu sazı okula götürüp müzik dersinde “neşeli ol ki genç kalasın” şarkısını öğretmenime ve arkadaşlarıma çaldığımda ilk alkışı almıştım. Daha sonra biriktirdiğim paralarla yirmi liraya iki taksitle ilk kez orijinal ikinci el bir bağlama almıştım. O mutluluğumu anlatamam. Önce gereksiz bir harcama yaptığımı düşünen rahmetli babam nasıl da kızmıştı. Sonraları  “Abalım zeybeği” türküsünü çaldırır, kendisi de ıslıkla eşlik ederek önümde oynardı. Şimdi abalım türküsünü her dinlediğimde o anları içim burkularak yeniden yaşarım.Yüzümde buruk bir tebessüm ile üstü boyalarla kaplı geniş masaya doğru yöneldim. İyice zımparalayıp düzleştirdiğim ceviz kütüğünün yüzeyini soğuk tutkalı incelterek sürüyorum. Boyaların ağaç tarafından emilmesini önlemek ve sağlıklı bir zemin oluşturabilmek için beyaz plastik boya ile kabuk kısımları dışarıda kalacak şekilde boyuyorum. Resim için iyi bir altlık oluştu. Artık gözlerimi kısarak boş beyaz yüzeyde düşlediğim dünyayı görebiliyorum. Gelin Ayşe,Bengisu Pasajındaki atölyemde öğrenciler gidince ortalık sessizleşti. Yarım kalmış bir resmime devam etmek istedim. Ellerimde boyalar, üstümde giysilerime sinişmiş terebentin kokuları… Bu resme başlarkenki heyecanı yakalayamadım mı bilmiyorum. Resmin sağına soluna birkaç fırça atmama rağmen, içimden devam etmek gelmedi. Fırçaları su kabının içine atıp, üzeri boyanmış kırmızı deri koltuğa gömüldüm. Biraz açık kalmış çekmecemin ucundan gözüm eski siyah beyaz fotoğraflara ilişti. Bakıp yarım kalmış resmime devam edebilmek için biraz daha motive olur ve ipuçları bulabilirim diye düşündüm. Bir tomar fotoğraf çıkardım. En üstte, en az on, onbeş yıl öncesine ait bağlama öğrencilerimle birlikte, merdiven üstünde topluca çektirdiğimiz fotoğrafı inceliyorum. Arkasını çevirdim, keşke tarih atsaymışım dedim. Uçları kıvrılmış eski fotoğrafta arka fonda büyük bayrak dikkatimi çekiyor. 23 Nisan veya cumhuriyet bayramı öncesi olmalı. Aralarında kendimi ve ellerinde bağlamalarıyla gülümseyen donmuş enstantane düşlerimde canlandı.

Şovale üstündeki yarım resmimi unuttum. Bağlama kursu öğrencilerimizle Beydağ meydanında topluca efe türküleri ile Atatürk’ün sevdiği şarkıları icra ederdik. Beydağ’ın meşhur “Harlak” çeşmesinin sürekli akarak yıkadığı bu yokuş meydan, kahvehane içlerine kadar hınahınç dolardı. Karşıdaki caminin yüksek meydanını özellikle Beydağ’ın beyaz örtülü kadınları ile dolardı. Tüm Beydağ bu alanda ellerinde küçük bayraklarıyla toplanırdı. Akşamına da bayram şerefine davul zurna ekipleri önünde diz vuracak olan sarhoş delikanlılar ile Anaç İbram gibi meşhur oyuncular daha çok kendilerini akşama hazırlarlar; bu coşkulu kalabalığın arkalarında dururlar ve kendilerini akşam gösterilerine saklarlardı. Okulumuzun tüm öğrencileri ve başlarında en güzel giysileri içindeki öğretmenleri ile kendi yazdıkları kartonlar üzerindeki “yaşasın cumhuriyet” dövizleriyle ve kağıt bayraklarıyla alanın ortasındaki bizim küçük bağlama korusunu görmeye ve dinlemeye çalışırlardı. 25 -30 bağlama öğrencisi tahta sandalyeler üzerinde sahne düzeni alırlardı. İçlerinde daha iyi çalan Ali Kasap ve Menderes Şereflişan’ın bağlamaları en öndeki küçük hoparlöre bağlıydı.