Sadece lafta kalır…Kemeraltı… Kemeraltı… Sık sık gündeme gelen bir konu! Bir de başına ‘tarihi’ sözü eklenince sanki ‘sihirli’ olacak…Ama sihir çoktan bozuldu…Yapılan harcamalar da boşa gidiyor, halbuki kentin başka yerlerine harcansa çok daha yararlı olur…Kemeraltı işlemini yitirdi…Çünkü giriş çıkış yok…Kime? Yaşlılara…Para harcayacaklara…Belli yaştan sonra insanlarımız adım atamaz hale geliyor… Hele bu pandemidensonra…Gençler neredeyse orta yaşa geliyor hala işsiz, güçsüz parasız… İşi yok da Kemeraltına gidecek alışveriş yapacak? Buna kargalar bile güler…Orta yaşın üstündekiler de öyle… Bir zamanlar kentleri dolaşıyor, sıradan vatandaşlarla görüşüyor ve ne istediklerini soruyordum… Ne istiyorlardı, söyleyeyim: ‘Büyük alışveriş merkezleri…Yaniavm’ler… Çoğunluğun karşı geldiği büyük yapılar… Birincisi; otoparkları var… İkincisi; çocuk oyun bahçeleri, Üçüncüsü;  oturma grupları… Kışın soğuktan korunmak isteyenler de burada, yazın sıcaktan bunalanlar da… Her ihtiyacını gör… Elini uzat al…‘Bir tık uzakta’ derler ya öyle… İşte bunlar Kemeraltı’nın pabucunu dama attılar… Biz ne dersek deyelim, ne düşünürsek düşünelim…Kemeraltı’na, Anafartalar Caddesi’ne giriş Hükümet Konağı’nın oradan..İlk akla gelen o… Sadece fotoğraf meraklıları geliyor… Çok önceki yıllarda ‘alışveriş merkezi’ denilince akla ilk gelen ve başka alternatifi olmayan yer Kemeraltı idi… Sonraları kent büyüdü, göç aldı, el arabalarının yerini motorlu araçlı satıcılar aldı ve herkesin ayağına gelmeye başladı. ‘Boksör’ lakaplı efsane belediye başkanlarından İhsan Alyanak’ıanımsayın:‘Ben eğri büğrü, hiçbir özelliği olmayan binaları yıkacağım’ dedi. İki büyük hayali vardi. Biri; İzmir’den Çeşme’ye tren çalıştırmak, şimdiki adıyla metro yapmak… İkincisi; Belkahve’den bir yumurtayı bırakacak, Tepecik’ten düz bir şekilde denize ulaşacak… Geniş ve düzgün yollar, caddeler… Kemeraltı’na itfaiye de, ambulans da, insanlar da rahatça ve güvenli bir şekilde girip çıkacak, alışverişini yapacak…Neresi iş yapıyor? Bir parça Havra sokağı… Kuyumcular çarşısı, Hisar Camisi cıvarı… Çünkü ana caddeye 100 metre uzaktalar… Bir de kahve içebileceğin, tatlı yiyebileceğin yerler ile toptancılar var… İç kısımlara girildikçe insanlar da azalıyor, alışveriş de… Hele o ara sokaklar? Şimdi kalktı sanıyorum, muhtar ile görüşmüştüm çok yıllar önce, ‘gece nüfusumuz 20 mi, 50 kişi mi ne?’ demişti… Söylüyorum: Kemeraltı’nı eski günlerimize getirmek için öncelikle İzmir’e turist getirmeliyiz… İkincisi; belli yaşın üzerindekileri ama özel araçla, ama elektrikli golf araçlarıyla ya da gezinti mini otobüsleriyle içeri kısımlara almalıyız… Üçüncüsü mutlaka oturma grupları yapmalıyız, Dördüncüsü humutcuların yerine girişlerde belli kıyafetleri olan İzmir aşığı gönüllü gençleri görevlendirmeliyiz… Beşincisi; sanatçılara yerler vermeliyiz… Altıncısı; yorgunluk atılacak ve buralarda eğlenilecek mekanları yaşama geçirmeliyiz… Tabii ki sponsorluk görevini yapacakları da harekete geçirmeliyiz… Çocuklar ve ileri yaşlılar… Önemli olan bunlar… Bunlar ‘tamam’ derse gerisi gelir… Yoksa devlet memuru zihniyeti ile yapılan tüm işler arşivlerde kalır… Arada birileri çıkar, saman alevi gibi parlayan bir iki laf eder gerisi gelmez… Kısacası; Mahallemizde, köşemizde, biraz ilerimizde bulamayacaklarımız için ya da ‘Hadi günümüzü Kemeraltı’nda geçirelim’ demedikten sonra hiç kimse gitmez… Kemeraltı ‘buluşma noktası’ haline getirilmelidir… Tabii bu bu işin uzmanları tarafından yaşama geçirilir… Yoksa birkaç kişinin isteği ve söylemi ile değil… Amaç ne? Müşteri gelsin, alışveriş yapsın? Neden daha kolaylıklar varken Kemeraltı’na gidelim, hem zamandan kaybedelim, hem da yol masrafı yapalım? Sadece resmi dairelerin çalışanları ile işler yürür mü?